****************************************************************************************************************************************

KOMUNIKAT BISKUPA KIELECKIEGO

            Drodzy Diecezjanie!

            Dzieło Biblijne Diecezji Kieleckiej inauguruje działalność Szkoły Biblijnej im. św. Pawła. Szkoła łączy naukowe czytanie Biblii z lekturą duchową i egzystencjalną, która karmi wiarę, uczy życia i jest głęboko zakorzeniona w Kościele. Zajęcia poprowadzą wykładowcy Pisma Świętego z Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Szkoła Biblijna to propozycja zarówno dla osób indywidualnych, jak również wspólnot, kręgów biblijnych, liderów i animatorów oraz wszystkich, którzy chcą ewangelizować i prowadzić innych drogami wiary.

           Serdecznie zachęcam do zainteresowania się tą cenną propozycją formacji duchowej i intelektualnej. Zajęcia w Szkole rozpoczną się dnia 18 października 2025 r. w Wyższym Seminarium Duchownym w Kielcach. Informacje o zapisach i programie dostępne są na stronie internetowej Seminarium.

         Wasz Biskup

† JAN PIOTROWSKI

Kielce, dnia 9października 2025 r.

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 *******************************************************************

******************************************************************

+++++++++++++++++++++++++

Weselcie się nadzieją! W ucisku bądźcie cierpliwi, w modlitwie - wytrwali! - Rz 12, 12

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

19 października - liturgiczne wspomnienie bł. ks. Jerzego Popiełuszki, męczennika

Narodowy Dzień Pamięci Duchownych Niezłomnych uchwalony został przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej w 2018 roku. Obchodzony jest 19 października jako święto państwowe ustanowione – jak podkreśla ustawa – w hołdzie „bohaterom, niezłomnym obrońcom wiary i niepodległej Polski”. Tego dnia oddajemy cześć wszystkim osobom duchownym żyjącym w różnych epokach, które poświęciły życie Bogu i ojczyźnie.

Na datę ich upamiętnienia wybrano dzień, kiedy to w 1984 roku funkcjonariusze Służby Bezpieczeństwa uprowadzili ks. Jerzego Popiełuszkę, którego później okrutnie torturowali i zamordowali.

++++++++++++++++++++++++++++++++++

29 września - Święto Archaniołów Michała, Gabriela i Rafała

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Podziękowanie od MIVA Polska dla naszej Parafii za ofiary złożone na pojazdy dla misjonarzy podczas poświęcenia pojazdów 27 lipca br.

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Niedziela, 7 września 2025 r.

PEREGRYNACJA KRZYŻA JUBILEUSZOWEGO DIECEZJI KIELECKIEJ W PARAFII ŁOSIEŃ:

15.00 - wprowadzenie Krzyża, Koronka do Bożego Miłosierdzia

          - adoracja indywidualna

16.00 - Msza św.

          - adoracja indywidualna

20.00 - Droga Krzyżowa

21.00 - Apel Jasnogórski

*****************************************************

W Roku Jubileuszowym po naszej Diecezji Kieleckiej peregrynuje Krzyż Święty. Jaka jest historia tego Krzyża?

Jest on wykonany z drewna, a ofiarowany został bp Stanisławowi Szymeckiemu przez Ojca Świętego Jana Pawła II, jako dar dla diecezji kieleckiej. W latach 80-tych wierni diecezji kieleckiej w heroiczny sposób bronili krzyży w szkołach, zakładach pracy i innych instytucjach (Włoszczowa, Lisów …). Krzyż ten nawiedził wszystkie parafie i kaplice w diecezji kieleckiej. Tysiące ludzi z wiarą i miłością przyjęło dar Krzyża Świętego ofiarowanego przez św. Jana Pawła II. Dziś ten sam Krzyż towarzyszy nam w przeżywaniu Roku Świętego.

Krzyż Jubileuszowy nawiedzi nasz Piekoszowski Dekanat od piątku, 5 września do piątku, 12 września. Na kilka godzin nawiedzi każdą parafię w dekanacie. 

Krzyż Jubileuszowy w Bazylice Katedralnej w Kielcach

Krzyż Jubileuszowy wnoszony do katedry na Inauguracji Roku Świętego (zdjęcie z TVP 3 Kielce)

*****************************************************************************************

Wspomnienie z Peregrynacji Krzyża w naszej Parafii w roku 1985. Zdjęcia z Kroniki Parafialnej:

****************************************************

 W niedzielę 7 września o godz. 10.00 na placu św. Piotra papież Leon XIV odprawi Mszę św. połączoną z obrzędem kanonizacji dwóch młodych włoskich błogosławionych: Piotra Jerzego Frassatiego i Karola Acutisa. Będzie to pierwsza kanonizacja za pontyfikatu Leona XIV.

Karol Acutis (1991–2006) - Boży influencer, święty millenials w trampkach  

        „Boży influencer”, „święty millenials”, „święty w trampkach”  - tak często określa się bł. Carlo Acutisa, chłopca, który grał na PlayStation, biednym oddawał kanapki, a z Maryją chodził na randki. Zmarł w wieku 15 lat i został pochowany w swojej bluzie i trampkach w Asyżu.

        Proces beatyfikacyjny Carla Acutisa rozpoczął się w 2013 roku. W 2018 roku papież Franciszek zatwierdził dekret o heroiczności jego cnót, a w 2020 cud za jego wstawiennictwem. Carlo Acutis został beatyfikowany 10 października 2020 roku w Asyżu. Jego doczesne szczątki spoczywają w tamtejszym Sanktuarium Obnażenia św. Franciszka, które jest narodowym sanktuarium młodzieży włoskiej. Jego wspomnienie liturgiczne przypada 12 października. Papież Franciszek w adhortacji apostolskiej Christus vivit, wskazał na Carla Acutisa jako młodzieńca swojego czasu zaangażowanego w głoszenie Ewangelii. Ten błogosławiony millenials był w 2023 r. jednym z patronów Światowych Dni Młodzieży w Lizbonie. 

       Cud, który otworzył bł. Carlo Acutisowi drogę do kanonizacji, miał miejsce we Włoszech w 2022 roku, czyli dwa lata po jego beatyfikacji. Dotyczy 17-letniej wówczas obywatelki Kostaryki, która snując marzenia o świecie mody studiowała we Florencji. Upadek z roweru zmienił jednak jej życie i pod znakiem zapytania postawił wszelkie marzenia. Valeria doznała poważnego urazu głowy i przeszła kraniotomię. Lekarze uznali jej stan za krytyczny. Poinformowali rodziców, że dziewczyna w każdej chwili może umrzeć, a jeśli nawet przeżyje, będzie ciężko upośledzona. Jeszcze tego samego dnia sekretarka matki zaczęła modlić się do bł. Carla Acutisa o zdrowie dla nastolatki, a sześć dni później matka dziewczyny udała się z pielgrzymką do jego grobu w Asyżu, gdzie zostawiła list z prośbą o uratowanie życia córki. Jeszcze tego samego dnia nastolatka zaczęła samodzielnie oddychać i wróciła jej sprawność w rękach oraz częściowo mowa. Niespełna dwa miesiące po wypadku zupełnie sprawna Valeria wraz z mamą pielgrzymowały do Asyżu dziękując przy grobie bł. Carla za ocalone życie i zdrowie. Aktualnie Valeria kończy studia i regularnie, wraz z mamą Lilianą, pielgrzymują do grobu swego skutecznego orędownika w niebie.

Pier Giorgio Frassati (1901–1925) - patron młodzieży, studentów, ludzi gór i Akcji Katolickiej  

      Pier Giorgio Frassati nie był wcale uosobieniem doskonałości. Miał kłopoty z nauką, palił fajkę i cygara. Był też jednak człowiekiem wysportowanym, przystojnym, lubianym i podziwianym, pasjonatem gór i pieszych wycieczek. W tym wszystkim pragnął pójść za głosem Chrystusa, który wezwał go do służby miłości i miłosierdzia.

          Błogosławionym ogłosił Frassatiego św. Jan Paweł II 20 maja 1990 na Placu św. Piotra w Rzymie. Piotr Jerzy Frassati jest patronem młodzieży, studentów, ludzi gór i Akcji Katolickiej, zwłaszcza we Włoszech. Jego imię noszą też liczne kościoły na całym świecie, w tym także w Polsce, a jego relikwie towarzyszyły kilku ostatnim centralnym obchodom Światowych Dni Młodzieży.

      25 listopada 2024 Franciszek podpisał dekret uznający cud za wstawiennictwem błogosławionego, umożliwiając jego kanonizację. Owym cudem było niewytłumaczalne medycznie uleczenie zerwanego ścięgna Achillesa u ówczesnego kleryka, a dziś kapłana, ks. Juana Gutierreza z USA. Franciszek zapowiedział, że ogłosi młodego Włocha świętym podczas Jubileuszu Młodzieży w ramach Roku Świętego (28 lipca-3 sierpnia 2025), ale niespodziewana śmierć papieża 21 kwietnia zawiesiła to wydarzenie. Nowy termin – 7 września – wyznaczył już Leon XIV.

„Ciemne Typy” – duchowe dziedzictwo bł. Pier Giorgia Frassatiego  

           „Ciemne Typy” – wspólnota, której duchowym ojcem był właśnie młody Włoch nazwany przez Jana Pawła II „człowiekiem ośmiu błogosławieństw”.

           Początki: góry, modlitwa i przyjaźń.

Historia Towarzystwa Ciemnych Typów (Società dei Tipi Loschi) sięga 1924 roku. Frassati, u progu dorosłości, razem z przyjacielem Marco Beltramo powołał do życia grupę przyjaciół, których łączyła pasja do górskich wypraw i pragnienie głębszego życia duchowego. Spotkali się w Pian della Mussa w Alpach, by nadać swojej przyjaźni formę wspólnoty.

Choć nazwa i statut miały żartobliwy charakter, w rzeczywistości była to szkoła życia chrześcijańskiego. Młodzi ludzie razem wędrowali, modlili się, pomagali ubogim i wzajemnie się wspierali. Ich dewizą stały się słowa Frassatiego: „Mało nas, ale dobrych jak makaron”.

Pier Giorgio był związany ze wspólnotą tylko przez rok – w 1925 roku, w wieku zaledwie 24 lat, zmarł wskutek choroby Heinego-Medina. Mimo krótkiego życia zdążył zafascynować rzesze młodych swoją radością wiary i postawą bezinteresownej służby.

****************************************************

Edukacja zdrowotna w polskiej szkole a religia i etyka. 

(fragmenty)

Nielogiczność systemowa – religia marginalizowana, edukacja zdrowotna promowana

Cała sytuacja nabiera jeszcze większej ostrości, gdy zestawimy status nowego przedmiotu z tym, jak traktowana jest religia i etyka.

Religia – obecna w polskich szkołach od lat 90. – została w ostatnim czasie ograniczona do jednej godziny tygodniowo, w wielu przypadkach przesunięta na pierwszą lub ostatnią lekcję dnia. Uczniowie, którzy nie uczestniczą w religii, spędzają ten czas w świetlicy lub na korytarzu. W praktyce więc religia, choć formalnie dobrowolna, została zepchnięta na margines i pozbawiona prestiżu.

Tymczasem edukacja zdrowotna, również dobrowolna, otrzymała pełne miejsce w planie lekcji, nierzadko w środku dnia. Uczniowie, którzy z niej zrezygnują, muszą czekać na kolejne zajęcia, co powoduje chaos organizacyjny. Paradoksalnie, to religia – przedmiot zakorzeniony w tradycji i kulturze narodowej – musi podporządkować się rygorystycznym zasadom, podczas gdy nowy, ideologiczny przedmiot traktowany jest priorytetowo.

To sytuacja nielogiczna i niesprawiedliwa. Jeśli religia ma być marginalizowana w imię porządku organizacyjnego, to dlaczego edukacja zdrowotna nie podlega tym samym zasadom? Jeśli rodzice mają prawo wyboru, to dlaczego wybór religii jest ograniczany, a edukacja zdrowotna staje się faktycznie obowiązkowa przez swoje umiejscowienie w planie?

Zgodnie z rozporządzeniem Ministerstwa Edukacji, udział ucznia w zajęciach Edukacji zdrowotnej jest formalnie dobrowolny, ale aby zrezygnować, konieczne jest złożenie pisemnego oświadczenia przez rodziców (w przypadku uczniów niepełnoletnich) lub przez samego ucznia pełnoletniego.

• Termin składania rezygnacji: do 25 września danego roku szkolnego.
• Brak rezygnacji oznacza automatyczne włączenie ucznia do zajęć przez cały rok szkolny.
• Zajęcia nie są oceniane i nie mają wpływu na promocję, ale obecność staje się obowiązkowa, a nieusprawiedliwione nieobecności traktowane są tak jak na innych lekcjach.

W praktyce oznacza to, że rodzice i uczniowie, którzy chcą uniknąć udziału w kontrowersyjnych treściach, powinni pamiętać o terminie i zadbać o złożenie stosownego oświadczenia na piśmie.

Edukacja a formacja – dokąd zmierzamy?

Cały spór nie dotyczy wyłącznie technicznych szczegółów podstaw programowych czy planu lekcji. W rzeczywistości chodzi o kierunek wychowania młodego pokolenia.

Jeśli edukacja zdrowotna będzie realizowana w duchu ideologii, bez uwzględnienia wartości moralnych i chrześcijańskich, doprowadzi to do wychowania pokolenia relatywistów – ludzi przekonanych, że wszystko zależy od własnego wyboru, że płeć, rodzina i małżeństwo to konstrukty, które można dowolnie zmieniać. To wizja człowieka autonomicznego do granic absurdu, odciętego od wspólnoty, tradycji i transcendentnego wymiaru życia.

Tymczasem religia i etyka przypominają, że człowiek jest istotą relacyjną, że pełnię swojego człowieczeństwa osiąga we wspólnocie – rodzinnej, społecznej, ale także wspólnocie wiary. Etyka uczy o wartościach obiektywnych, religia wskazuje na sens życia i fundamenty moralności. Odrzucenie tych przedmiotów oznacza zubożenie edukacji, które żadne nowoczesne programy prozdrowotne nie są w stanie zrekompensować.

Apologia rodziny i religii

W tym kontekście należy jasno powiedzieć: Edukacja zdrowotna, jeśli nie zostanie zreformowana, jest krokiem w stronę dechrystianizacji i dehumanizacji polskiej szkoły. To nie znaczy, że troska o zdrowie jest czymś złym – przeciwnie, Kościół zawsze podkreślał wagę troski o ciało i psychikę. Ale zdrowie nie może być rozumiane w oderwaniu od prawdy o człowieku, który został stworzony jako kobieta i mężczyzna, powołany do miłości i rodzicielstwa.

Religia i etyka nie są anachronizmem ani dodatkiem, lecz fundamentem edukacji opartej na wartościach. Ich ograniczanie przy jednoczesnym promowaniu kontrowersyjnej edukacji zdrowotnej jest sprzeczne zarówno z polską tradycją, jak i z zasadami demokracji, która powinna respektować prawa rodziców do wychowania dzieci zgodnie z ich przekonaniami.

Wezwanie do dialogu i odwagi

Nie ulega wątpliwości, że współczesna młodzież potrzebuje wsparcia w zakresie zdrowia psychicznego, profilaktyki uzależnień czy umiejętności dbania o kondycję fizyczną. Ale nie wolno tego czynić kosztem prawdy o rodzinie, miłości i odpowiedzialności.

Dlatego potrzebny jest dialog – nie narzucanie ideologicznych rozwiązań, ale wspólne szukanie drogi, która połączy troskę o zdrowie z troską o wartości. Potrzebna jest także odwaga rodziców i nauczycieli, aby sprzeciwiać się tym treściom, które deprawują i wprowadzają zamęt.

Szkoła nie jest laboratorium ideologicznym. Jest miejscem, w którym młody człowiek powinien uczyć się prawdy, dobra i piękna. Jeśli edukacja zdrowotna temu służy – należy ją wspierać. Jeśli jednak staje się narzędziem demoralizacji – trzeba jasno powiedzieć „nie”.

Ks. Hubert Równicki

****************************************************

+++++++++++++++++++++++++++++

+++++++++++++++++++++++++

18 września, czwartek: Nabożeństwo dla dzieci i młodzieży w dniu ich Patrona - o godz. 18.00

    Stanisław Kostka pochodził z Mazowsza. Wysłany przez ojca, razem ze swoim bratem Pawłem na nauki do Wiednia, nie uległ złemu wpływowi swojego brata. Paweł bowiem chciał się bawić i bywać w wyższych sferach. Stanisław był bardzo religijny, jego duchowość intensywnie się rozwijała i zaczynał coraz bardziej uświadamiać sobie swoje powołanie. Szczególna pobożność Stanisława była powodem drwin zarówno ze strony jego brata, jak i innych uczniów. Usiłowali oni nawet biciem przekonywać go do „normalnego” postępowania. Stanisław był także niezrozumiany przez swojego ojca, który pragnął, aby jego synowie po przyjęciu odpowiednich nauk, mogli objąć w kraju wysokie urzędy państwowe.

       W 1565 roku Stanisław poważnie zachorował i był bliski śmierci. Ukazała mu się św. Barbara, a później Matka Boża, która złożyła mu na ręce Dzieciątko Jezus. Został uzdrowiony i ślubował wstąpić do jezuitów. Pokonał wszelkie trudności związane z brakiem pozwolenia ojca i pieszą wędrówką przez Alpy do Włoch. Został przyjęty do nowicjatu przy kościele św. Andrzeja w Rzymie.

        Zmarł w wieku 18 lat. Przeczuwał swoją śmierć, ale nie obawiał się jej. Ufał w Boże Miłosierdzie i zgadzał się w pełni z wolą Bożą. Zachorował na malarię. Pragnął odejść do wieczności w święto Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. I tak też się stało. Zmarł w dniu 15 sierpnia 1568 roku.

        Św. Stanisław Kostka wyróżniał się szczególnym nabożeństwem do Najświętszej Maryi Panny. Nie poddawał się trudnościom, tylko z determinacją dążył do wyznaczonego celu, zachowując przy tym pokorę i głęboką wiarę. Boga stawiał ponad wszystko w swoim życiu. Kierował się w nim słowami: „Do wyższych rzeczy jestem stworzony i dla nich powinienem żyć”. Jest on wzorem dla polskiej młodzieży. Jego życie pokazuje, że świętość nie jest zarezerwowana tylko dla starszych osób. Że trzeba mieć odwagę i nie bać się podjąć ryzyka, aby zrealizować swoje pragnienia. Że prawdziwego, pełnego szczęścia nie należy szukać w dobrach tego świata, ale jedynie w Bogu. Życie św. Stanisława Kostki może być inspiracją dla młodych ludzi do tego, aby zacząć od siebie wymagać, nie ulegać złemu wpływowi otoczenia, lecz konsekwentnie pozostawać przy swoich wartościach i dążyć do świętości.

         Módlmy się do św. Stanisława Kostki o dar świętości życia dla nas oraz dla innych. Prośmy także za jego wstawiennictwem Matkę Bożą o ochronę młodych ludzi od zła i szerzącego się w dzisiejszych czasach zgorszenia.

                    Modlitwa o świętość życia

Boże, który wśród wielu cudów swojej mądrości udzieliłeś św. Stanisławowi Kostce w młodzieńczym wieku łaskę dojrzałej świętości, spraw, prosimy, abyśmy – w przyjaźni z Tobą wzrastając – za wstawiennictwem Świętego Stanisława – przezwyciężali nieprawości nasze i dobrze w życiu czyniąc, coraz bardziej upodabniali się do Ciebie. Przez Chrystusa Pana naszego.

Amen.

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

*******************************************************************

Zapraszamy mężczyzn do udziału w jubileuszowym Męskim Oblężeniu Na Jasnej Górze, które odbędzie się w sobotę 27 września. Hasło
tegorocznego spotkania to „Mężczyzna Nadziei”. Będzie to czas wspólnej modlitwy, słuchania dobrego słowa i zaczerpnięcia ze źródła.

Zachęcam również do udziału w tygodniu warsztatów online (21–26 września), które będą dostępne w Internecie.
Mężczyźni, nie bójcie się odkrywać wiary na nowo – to ona jest źródłem nadziei dla was, waszych rodzin i całego Kościoła!

Dlaczego warto?

Współczesny mężczyzna przeżywa głęboki kryzys tożsamości – duchowy, społeczny i kulturowy. Wielu mężów i ojców potrzebuje nowej drogi – odnowy wiary i odpowiedzialności. Doświadczenie minionych lat pokazuje, że budowanie męskiej wspólnoty wiary ma realną moc przemiany: przywraca mężów żonom, ojców dzieciom, a parafian – wspólnotom.

Oblężenie Jasnej Góry, organizowane od 2017 roku, to największe ogólnopolskie wydarzenie formacyjne dla mężczyzn. Choć koordynowane przez Stowarzyszenie Mężczyzn Świętego Józefa, od początku ma charakter otwarty i integracyjny, jednocząc wiele środowisk męskich i duchowości. Inicjatywa zrodziła się z wieloletnich spotkań liderów różnych wspólnot mężczyzn w ramach weekendów "Męski Azymut", a dziś tworzy przestrzeń współpracy, modlitwy i nadziei.

Rok Jubileuszowy 2025 – Rok Nadziei

W duchu Roku Jubileuszowego przeżywanego pod hasłem „Pielgrzymi nadziei”, tegoroczne Oblężenie przebiega pod hasłem:

„Mężczyzna Nadziei”

Program wydarzenia obejmuje:

21–26 września 2025 – jubileuszowe warsztaty w wybranych kościołach jubileuszowych (Wrocław, Poznań, Bydgoszcz, Sosnowiec, Kalwaria Zebrzydowska, Rybnik).
27 września 2025 – centralne wydarzenie na Jasnej Górze, prowadzone przez bpa Roberta Chrząszcza.

Warsztaty będą transmitowane online – zachęcamy do organizowania lokalnych spotkań wspólnego uczestnictwa w parafiach.

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

****************************************************

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 17 sierpnia 2025 r.

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

++++++++++++++++++++++++++++++++++

"Wycofujący się w rozsypce bolszewicy mówili, że do Warszawy szło im się dobrze, jednak miasta nie zdobyli, ponieważ zobaczyli [uwidieli] nad stolicą Matkę Bożą i nie mogli z nią walczyć."
(z relacji ks. Wiesława Wiśniewskiego)

"W 1920 r. Polacy musieli ponownie bronić dopiero co odzyskanej wolności. W szybkim tempie do Warszawy zbliżała się Armia Czerwona. Mieszkańcy stolicy widzieli coraz mniejszą szansę na ocalenie. Ochotnicze oddziały podążały na front, a w mieście trwała żarliwa modlitwa o ratunek."

"Niezliczone, niemożliwe do opisania doświadczenia opieki Matki Bożej i siły modlitwy w historii Polski były powodem wielkiej krucjaty różańcowej, którą ogłoszono w obliczu zagrożenia, jakie nadciągnęło ze Wschodu w roku 1920. Krucjata trwała od święta Przemienienia Pańskiego do dnia wielkiej bitwy warszawskiej, w dzień Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Polacy wraz
z biskupami, kapłanami i błogosławieństwem papieża Benedykta XV trwali w warszawskich kościołach na warcie modląc się na Różańcu dzień i noc. Modliła się także Jasna Góra, modliła się Polska.

Maryja była groźna jak zbrojne zastępy, a polska armia zwyciężyła pod znakiem krzyża, który trzymał w swych dłoniach młody
i odważny ks. Ignacy Skorupka."

"Matka Boska w czasie najbardziej zagorzałych walk dwa razy ukazała się nad polem bitwy. Pierwszy raz 14 sierpnia pod Ossowem, kiedy bohaterski ks. Ignacy Skorupka prowadził żołnierzy do ataku. Drugi raz Maryja ukazała się 15 sierpnia 1920 r. podczas bitwy pod Wólką Radzymińską, gdzie porucznik Pogonowski w brawurowym natarciu rozbił znacznie silniejszego przeciwnika. Podczas walki Polacy nie byli świadomi tego, że w obu tych sytuacjach otrzymali wsparcie z Nieba.

Do dziś zachowały się relacje świadków, którzy widzieli 15 sierpnia 1920 r. taką postać na niebie. Jeńcy-Rosjanie otwarcie przyznawali, że ukazanie się Bogurodzicy było przyczyną ucieczki z pola walki. "Was się nie boimy, ale z Nią walczyć nie będziemy!" - mówili."

"Pośrednimi świadkami tych wizji byli także mieszkańcy okolicznych wsi, do których uciekali w popłochu rozgromieni żołnierze Armii Czerwonej, przyznający, że uciekają nie tyle przed wojskami polskimi, co przed „Carycą – Matier Bożju”."

"Żołnierze polscy nie widzieli swojej Królowej i Hetmanki unoszącej się bezpośrednio nad polem bitwy. Ze zdumieniem obserwowali paniczną ucieczkę czerwonych. Dopiero po walce dowiedzieli się od miejscowej ludności, co było przyczyną nieoczekiwanej rejterady bolszewików."

"Po raz pierwszy wspomniano wtedy o ukazaniu się Bogurodzicy. Z czasem coraz więcej sygnałów docierało do polskich żołnierzy informujących o tej nieziemskiej interwencji. Mówili o tym wzięci do niewoli Sowieci. Opowiadali, że na ciemnym niebie ujrzeli, potężną, pełną mocy kobiecą postać, od której biło jasne światło.

Nie był to ani duch, ani zjawa! Bolszewicy wyraźnie widzieli Świętą Postać jako żywą osobę! Wokół Jej głowy jaśniała świetlista aureola, w jednej dłoni coś trzymała jakby tarczę, od której odbijały się wystrzeliwane w kierunku Polaków pociski, po czym powracały, by eksplodować na pozycjach atakującej armii! Wyraźnie widzieli, jak poły Jej szerokiego, granatowego płaszcza unosiły się i falowały na wietrze, zasłaniając Warszawę. Grozę zjawiska potęgowała asysta Niebiańskiej Osoby. Towarzyszyły jej oddziały przerażających skrzydlatych, konnych rycerzy, zakutych w pobłyskujące mimo ciemności stalowe zbroje, pokryte lamparcimi skórami. Hufce widmowych postaci najwyraźniej gotowały się do walki!"

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Niedziela, 3 sierpnia 2025 r.

  ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

10 sierpnia - święto św. Wawrzyńca diakona i męczennika

"Na święty Wawrzyniec przez pola gościniec"

W lipcu i sierpniu każdego roku, na tle rozgwieżdżonego nieba zauważyć można roje szybko mknących meteorów, zwanych perseidami. Poetycka wyobraźnia ludowa, skłaniająca się raczej do czytania w niebie niźli w książkach, kojarzyła je ze łzami płaczących planet. Bywało jednak, że ów deszcz spadających gwiazd nasilał się około 10 sierpnia. Mówiono wówczas o nich, chyba nieprzypadkowo, że są łzami św. Wawrzyńca, którego Kościół czci 10 sierpnia.

Święty Wawrzyniec urodził się około roku 230 w mieście  Huesca w Hiszpanii, jako syn zamożnych rodziców.  Nie wiadomo jednak, z jakiego powodu i kiedy opuścił ojczyznę i przeniósł się do Rzymu. Pewne jest natomiast to,  że papież Sykstus II ustanowił go jednym z siedmiu diakonów Kościoła. Do jego obowiązków – oprócz posługiwania papieżowi  przy sprawowaniu Eucharystii – należał dozór nad majątkiem kościelnym oraz opieka nad ubogimi. Gdy za panowania cesarza Waleriana wybuchło w Rzymie prześladowanie chrześcijan, uwięziono i skazano na śmierć papieża Sykstusa II, ponieważ nie chciał złożyć ofiary Marsowi, będącemu opiekuńczym bóstwem tego miasta.

Opis męki wielkiego diakona mówi, że Wawrzyniec został wyłączony z grupy skazanych na śmierć. Namiestnik rzymski liczył na to, że namową i obietnicami, a w razie potrzeby torturami, wymusi na Wawrzyńcu oddanie całego majątku kościelnego w jego ręce. Ten jednak w oznaczonym dniu ukazał namiestnikowi swój największy skarb, jakim była rzesza najbiedniejszych mieszkańców Rzymu, którymi się opiekował. To są, klejnoty, to jest kosztowny naszyjnik Kościoła, to nasze bogactwo… miał wypowiedzieć święty diakon. Zawiedziony tyran kazał zastosować wobec Wawrzyńca wymyślne tortury, by w końcu przypalać go na rozgrzanych rusztach i tak święty zginął. Ciało męczennika, który poniósł śmierć 10 sierpnia 258 r., pogrzebał św. Justyn- kapłan. Niezwykłe okoliczności jego śmierci rozbudziły jego kult. Imię Jego włączono do kanonu Mszy św. i do Litanii do Wszystkich Świętych. Konstantyn Wielki wystawił nad jego grobem wspaniałą bazylikę. Z Rzymu kult św. Wawrzyńca dotarł do Niemiec, Hiszpanii, Francji, a potem do Polski. Czcili go ludzie ubodzy, piekarze, kucharze, bibliotekarze i rolnicy. Święty Wawrzyniec był też przywoływany jako patron pasiek, w myśl powiedzenia: Przez Wawrzyńca męczennika, chroń Panie, pszczółki od szkodnika. W tradycji ludowej na Podkarpaciu do niedawna kultywowany był zwyczaj palenia w wigilię tego dnia ogni, podobnie jak w Zielone Świątki.

Święty Wawrzyniec to także patron żniwiarzy, którzy w tym czasie kończą żniwa, w myśl powiedzenia:  Święty Wawrzyniec niesie z pola wieniec. Są i inne przysłowia związane z tym dniem:  Na świętego Wawrzyńca szykują się żeńce do wieńca;  Wawrzyniec i Bartłomiej (24 VIII), kiedy w słońcu trwają, piękna jesień nam zapowiadają ; Gdy na Wawrzyńca orzechy obrodzą, to w zimie mrozy dogodzą; Święty Wawrzyniec pokazuje do ziemniaków gościniec.

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

*************************************************

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ORĘDZIE OJCA ŚWIĘTEGO LEONA XIV
NA V ŚWIATOWY DZIEŃ DZIADKÓW I OSÓB STARSZYCH

27 lipca 2025 r.

 „Błogosławiony, kto nie stracił nadziei” (por. Syr 14, 2)

                        Drodzy Bracia i Siostry!

Jubileusz, który obecnie przeżywamy, pomaga nam odkryć, że nadzieja zawsze, w każdym wieku jest źródłem radości.. A kiedy hartuje ją ogień długiego życia, staje się źródłem pełnej szczęśliwości.

Pismo Święte przedstawia różne przykłady mężczyzn i kobiet w podeszłym wieku, których Pan angażuje w swoje plany zbawienia. Pomyślmy o Abrahamie i Sarze: będący już w sędziwym wieku, z niedowierzaniem podchodzą do słowa Boga, obiecującego im syna. Niemożność posiadania potomstwa zdawała się zamykać ich perspektywy nadziei na przyszłość.

Nie inaczej zareagował Zachariasz na zapowiedź narodzin Jana Chrzciciela: „Po czym to poznam? Bo sam jestem już stary i moja żona jest w podeszłym wieku” (Łk 1, 18). Starość, bezpłodność, schyłek życia zdają się gasić nadzieje na życie i płodność wszystkich tych mężczyzn i kobiet. Również pytanie, jakie Nikodem zadaje Jezusowi, gdy Nauczyciel mówi mu o „nowym narodzeniu”, wydaje się czysto retoryczne: „Jakżeż może się człowiek narodzić będąc starcem? Czyż może powtórnie wejść do łona swej matki i narodzić się?” (J 3, 4). Jednak za każdym razem, w obliczu pozornie oczywistej odpowiedzi, Pan zaskakuje swoich rozmówców interwencją zbawczą.

                        Osoby starsze, znaki nadziei

W Biblii Bóg wielokrotnie objawia swoją opatrzność, zwracając się do osób w podeszłym wieku. Tak było nie tylko w przypadku Abrahama, Sary, Zachariasza i Elżbiety, ale także Mojżesza, powołanego do wyzwolenia swojego ludu, gdy miał już osiemdziesiąt lat (por. Wj 7, 7). Poprzez te wybory uczy nas, że w Jego oczach starość jest czasem błogosławieństwa i łaski, a osoby starsze są dla Niego pierwszymi świadkami nadziei. „Czymże jest ów okres starości?” – pyta św. Augustyn. Bóg odpowiada: „dlatego osłabła twoja siła, żeby pozostała moja. Żebyś wraz z Apostołem powiedział: «Kiedy słaby jestem, wtedy jestem potężny»” (Objaśnienia psalmów, 70, 11, tłum, Jan Sulowski, Warszawa 1986, s. 244). Fakt, że dziś wzrasta liczba osób w podeszłym wieku, staje się dla nas znakiem czasów. Jesteśmy wezwani do jego rozeznania, aby właściwie odczytać historię, którą przeżywamy.

Życie Kościoła i świata można bowiem zrozumieć jedynie w następstwie kolejnych pokoleń, a otwarcie ramion wobec starszego człowieka pomaga nam zrozumieć, że historia nie kończy się w teraźniejszości, nie wyczerpuje się w pospiesznych spotkaniach i fragmentarycznych relacjach, ale biegnie ku przyszłości. W Księdze Rodzaju znajdujemy poruszające wydarzenie: udzielenie błogosławieństwa przez starego już Jakuba jego wnukom, synom Józefa. Jego słowa zachęcają ich do spojrzenia z nadzieją w przyszłość, jak w czasach obietnic Boga (por. Rdz 48, 8-20). Jeśli więc jest prawdą, że kruchość osób starszych domaga się żywotności młodych, to równie prawdą jest, że niedoświadczenie młodych potrzebuje świadectwa osób starszych, aby mądrze planować przyszłość. Jakże często nasi dziadkowie byli dla nas wzorem wiary i pobożności, cnót obywatelskich i zaangażowania społecznego, pamięci i wytrwałości w próbach! Na to piękne dziedzictwo, jakie przekazali nam z nadzieją i miłością, nigdy nie odpowiemy z wystarczającą wdzięcznością i konsekwencją.

                           Znaki nadziei dla osób starszych

Jubileusz, od swoich biblijnych początków, był czasem wyzwolenia: niewolnicy byli uwalniani, długi umarzane, ziemia zwracana pierwotnym właścicielom. Był to czas przywrócenia porządku społecznego zaplanowanego przez Boga, w którym znoszono nierówności i opresje, nagromadzone przez lata. Jezus odnawia te wydarzenia wyzwolenia, gdy w synagodze w Nazarecie ogłasza dobrą nowinę ubogim, przywrócenie wzroku niewidomym, wyzwolenie więźniów i uczynienie zniewolonych wolnymi (por. Łk 4,16-21).

Patrząc w tej jubileuszowej perspektywie na osoby starsze, również i my jesteśmy wezwani do przeżywania wraz z nimi wyzwolenia, zwłaszcza z samotności i opuszczenia. Ten rok jest odpowiednią chwilą, aby to urzeczywistnić: wierność Boga wobec Jego obietnic uczy nas, że w starości zawiera się błogosławieństwo, autentyczna radość ewangeliczna, która wymaga od nas zburzenia murów obojętności, w których często zamknięte są osoby starsze. Nasze społeczeństwa, na wszystkich szerokościach geograficznych, zbyt często przyzwyczajają się do pozostawiania tak ważnej i bogatej części swoich środowisk na marginesie i w zapomnieniu.

W obliczu tej sytuacji konieczna jest zmiana podejścia, która będzie świadczyć o przyjęciu odpowiedzialności przez cały Kościół. Każda parafia, każde stowarzyszenie, każda grupa kościelna jest wezwana do czynnego udziału w „rewolucji” wdzięczności i troski, którą należy realizować poprzez częste odwiedzanie osób starszych, tworzenie dla nich, i z nimi, sieci wsparcia i modlitwy, nawiązywanie relacji, które mogą dać nadzieję i godność tym, którzy czują się zapomniani. Chrześcijańska nadzieja zawsze pobudza nas do większej odwagi, do myślenia z rozmachem, do niezadowalania się status quo. W tym przypadku: do zaangażowania na rzecz zmiany, która przywróci osobom starszym szacunek i miłość.

Dlatego też Papież Franciszek chciał, aby Światowy Dzień Dziadków i Osób Starszych obchodzony był przede wszystkim jako spotkanie z osobami samotnymi. Z tego samego powodu postanowiono, że ci, którzy nie będą mogli przybyć w tym roku do Rzymu na pielgrzymkę, mogą „uzyskać odpust jubileuszowy, jeśli udadzą się w celu odwiedzenia samotnych osób starszych, [...] pielgrzymując niejako do obecnego w nich Chrystusa (por. Mt 25, 34-36)” (Penitencjaria Apostolska, Normy dotyczące udzielania odpustu jubileuszowego, III). Odwiedzenie osoby starszej, to sposób na spotkanie Jezusa, który nas wyzwala z obojętności i samotności.

                            W podeszłym wieku można mieć nadzieję

Księga Syracha stwierdza, że błogosławieni są ci, którzy nie stracili nadziei (por. 14, 2), sugerując, że w naszym życiu – zwłaszcza jeśli jest długie – może być wiele powodów, aby spoglądać wstecz, a nie w przyszłość. Jednak, jak napisał Papież Franciszek podczas swojej ostatniej hospitalizacji, „nasze ciała są słabe, ale mimo to, nic nie może nam przeszkodzić w miłowaniu, w modlitwie, w ofiarowaniu samych siebie, by być – w wierze – jeden dla drugiego, jaśniejącymi znakami nadziei” (Angelus, 16 marca 2025 r.). Mamy wolność, której nie może nam odebrać żadna trudność: wolność miłowania i modlitwy. Wszyscy, zawsze, możemy kochać i modlić się.

Dobro, którego pragniemy dla naszych bliskich – dla małżonka, z którym spędziliśmy większość życia, dla dzieci, dla wnuków, którzy radują nasze dni – nie gaśnie, kiedy ustają siły. Wręcz przeciwnie, często to właśnie ich miłość budzi w nas energię, przynosząc nam nadzieję i pociechę.

Te oznaki żywotnej miłości, które mają swoje źródło w samym Bogu, dodają nam odwagi i przypominają, że „chociaż niszczeje nasz człowiek zewnętrzny, to jednak ten, który jest wewnątrz, odnawia się z dnia na dzień” (2 Kor 4, 16). Dlatego, zwłaszcza będąc w podeszłym wieku, wytrwajmy w zaufaniu do Pana. Pozwólmy, by każdego dnia odnawiało nas spotkanie z Nim – na modlitwie i we Mszy św. Przekazujmy z miłością wiarę, którą żyliśmy przez tyle lat, w rodzinie i w codziennych spotkaniach. Wysławiajmy zawsze Boga za Jego dobroć, pielęgnujmy jedność z naszymi bliskimi, otwierajmy serce na tych, którzy są daleko, a zwłaszcza na tych, którzy są w potrzebie. Bądźmy znakami nadziei – w każdym wieku.

Watykan, dnia 26 czerwca 2025 r.

LEON PP. XIV

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Niedziela, 27 lipca 2025 r.

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

                    Dzień Męża i Żony

13 lipca obchodzimy Dzień Męża i Żony. Nawiązuje on do daty zawarcia małżeństwa przez rodziców św. Tereski od Dzieciątka Jezus – świętej Zelii i świętego Ludwika Martin. Jest to okazja do celebrowania miłości małżeńskiej i docenienia współmałżonka. 

           W dzisiejszych czasach, gdy jest tak wiele rozwodów, święto takie jest bardzo potrzebne i dlatego pomysł na Dzień Męża i Żony. Święta, z którym utożsamiać się będą małżonkowie, którzy złożyli sobie wzajemną przysięgę przed Bogiem i pragną w niej wytrwać do końca życia.

           Prawdziwy związek kobiety i mężczyzny musi być przypieczętowany Sakramentem Małżeństwa, który małżonkom daje siłę i jest początkiem nowej rodziny, w której wychowują się dzieci. Jest to najmniejsza komórka społeczna, która musi być szczególnie chroniona. Aby rodzina była silna, małżonkowie muszą wciąż dbać i pielęgnować swoją miłość, a także zachowywać wzajemną wierność.

           Oczywiście nadal trzeba pamiętać, że najważniejszym świętem małżonków jest każda rocznica ich ślubu, którą świętować powinni szczególnie uroczyście.

           Dzień Męża i Żony obchodzony jest 13 lipca każdego roku, dlatego, że w tym dniu małżeństwo zawarli rodzice Świętej Tereski od Dzieciątka Jezus, również Święci: Zelia i Ludwik Martin. Chcemy zachęcić małżonków do wspólnego wypraszania łask u Boga szczególnie w tym dniu, aby owocowało to trwałością i świętością małżonków i ich rodzin. Może przy wspólnej modlitwie wieczornej polecają siebie przez wstawiennictwo świętych: Zeli i Ludwika Martin, bo skoro im udało się wychować pięć córek, z których każdą Bóg wezwał do swojej służby, a między nimi św. Tereskę, oraz oni sami doszli do świętości, to na pewno takie małżeństwo wie jak poradzić sobie z obecnymi problemami i dojść na końcu życia do Boga. Można również pomyśleć w tym dniu o odnowieniu przyrzeczeń małżeńskich.

            Proponujemy, aby w tym wyjątkowym dniu, małżonkowie odnosili się do siebie szczególnie ciepło i przeżyli tej dzień najlepiej jak potrafią. Wtedy może łatwiej będzie przeżywać kolejne dni w radości i miłości małżonków. Niech małżonkowie wybiorą się w tym dniu na spacer, do kina, czy na wspólną kolację. Możliwości jest dużo, ale wybór zostawiamy samym małżonkom.

              Pamiętajmy, że jako małżonkowie jesteśmy za siebie odpowiedzialni. W tym dniu niech każdy z małżonków przyjdzie do Jezusa i podziękuje za swoją Żonę, za swojego Męża. Niech każdy z nas przyjdzie i poprosi Jezusa, by wyprostował, może pokręcone, drogi Twojego życia małżeńskiego.

 Rycerze Kolumba w Polsce

                              Zelia i Ludwik Martin

Ludwik Martin urodził się w Bordeaux, jednak dzieciństwo spędził w Awinionie. Swoje życie chciał oddać Bogu, poprzez życie zakonne. Z powodu braku znajomości łaciny nie został przyjęty do zakonu augustianów. Kupił zakład zegarmistrzowski i poślubił Zelię Guérin. Doczekali się dziewięciorga dzieci, jednak czworo umarło we wczesnym dzieciństwie. Razem wychowują pięć córek. Zelia zachorowała na raka piersi i umarła, pozostawiając córki na wychowaniu ojca.

Zelia i Ludwik Martin byli rodzicami św. Teresy z Lisieux, zwanej Teresą od Dzieciątka Jezus. Zostali kanonizowani 18 października 2015 roku w Rzymie.

Modlitwa do św. Zelii i Ludwika Martin o pomoc w życiu małżeńskim i rodzinnym

         Święci Zelio i Ludwiku, jakże wiele cierpień i trosk dotknęło Was w Waszym ziemskim życiu. Nieobecny Wam był ból rodziców opłakujących śmierć swoich dzieci ani rodzicielska troska o to, aby dziecko nie zeszło na złą drogę. Niejeden raz doświadczyliście lęku o byt materialny swojej rodziny i o pracę, która dałaby Wam wszystkim godziwe utrzymanie. Poznaliście jakże dobrze krzyż choroby oraz fizycznego i psychicznego cierpienia, a także ból rozłąki z ukochaną osobą. Z tym większym zaufaniem i nadzieją zwracamy się do Was o pomoc w naszym małżeńskim, rodzinnym i zawodowy życiu. Wstawajcie się za nami u Boga, Wy, którzy już za życia byliście tak blisko Niego. Żyjemy dziś w świecie tak innym od tego, w którym żyliście Wy, a jednak tak wiele nas łączy: jesteśmy tak jak Wy, małżonkami rodzicami tak wiele nas łączy: jesteśmy tak jak Wy, małżonkami i rodzicami i przeżywamy takie same niepokoje, problemy i udręki. Jednak dzisiejszy świat zastawia na nas i na nasze dzieci nowe pułapki. Pomóżcie nam je omijać, abyśmy zapatrzeni w przykład Waszego świętego życia mogli iść prostą drogą do Boga i kiedyś spotkali się wszyscy w Jego Królestwie.

 +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Obietnice szkaplerzne

Cała maryjna tradycja Karmelu wiąże ze Szkaplerzem św. dwie wielkie obietnice Maryi i dwie łaski, które z nich wypływają:

• Kto w Nim umrze nie dozna ognia piekielnego

(słowa Matki Bożej wypowiedziane do św. Szymona). Maryja tym samym obiecuje wszystkim odzianym Szkaplerzem św. pomoc na drodze zbawienia.

• Wybawienie z czyśćca w pierwszą sobotę po naszej śmierci.

Jest to tak zwany przywilej sobotni. Matka Boża zapewniła rychłe wybawienie z czyśćca (bulla pap. Jana XXII w 1322 r.), tym, którzy nosząc Szkaplerz, zachowają czystość według stanu i wierność modlitwie: Ja, Matka w pierwszą sobotę po ich śmierci miłościwie przyjdę do nich i ilu ich zastanę w czyśćcu, uwolnię i zaprowadzę ich na świętą Górę żywota wiecznego. Maryja tym samym obiecuje wszystkim odzianym Szkaplerzem pomoc na drodze uświęcenia.

• Pomoc i obrona w niebezpieczeństwach duszy i ciała.

Maryja obiecuje nas wspierać na drodze naśladowania Chrystusa, a zwłaszcza w godzinę naszej śmierci, pomóc nam w ostatecznej walce o wieczne zbawienie.

• Uczestnictwo w dobrach duchowych całego Zakonu karmelitańskiego za życia i po śmierci

(w Mszach św., pokutach, modlitwie i ofiarach), gdyż Matka i Królowa Karmelu, jednoczy z sobą w jedną Rodzinę tych, którzy przyjmują Szkaplerz św. Tworzący erygowaną prawnie wspólnotę Bractwa Szkaplerznego korzystają także z daru odpustów zupełnych.

Zobowiązania szkaplerzne

Aby dostąpić spełnienia wielkich obietnic związanych ze Szkaplerzem, potrzeba z naszej strony gotowości do podjęcia pewnych zobowiązań:

• Zobowiązujemy się do troski o swoje zbawienie.

Podstawowymi wymaganiami dla otrzymania pierwszej obietnicy są: staranie się o swoje zbawienie, zachowywanie przykazań Bożych i kościelnych, unikanie grzechu śmiertelnego i życie w łasce uświęcającej. Jest to także świadome i dobrowolne podejmowanie wyrzeczeń, umartwień i pokut w celu przezwyciężenia zła, wynagrodzenia Bogu i uświęcenia bliźnich.

• Zobowiązujemy się do zachowania czystości według stanu, naśladowania cnót Matki Bożej i starania się o świętość życia,

aby móc za Jej wstawiennictwem być wybawionym z czyśćca w pierwszą sobotę po naszej śmierci. Codziennie należy więc poświecić jakiś czas na rozmyślanie nad życiem Maryi i nad Jej sposobem służby Bogu (np. w tajemnicach Różańca św.), by umieć Ją naśladować.

• Zobowiązujemy się do codziennej modlitwy, zwłaszcza maryjnej.

Codzienne odnawiamy poświęcenie się Maryi przez modlitwę nadaną w dniu przyjęcia Szkaplerza przez kapłana (zazwyczaj jest to: Pod Twoją obronę, Witaj Królowo lub 3 Zdrowaś Maryjo).

• Zobowiązujemy się do życia duchem i misją Zakonu Karmelitańskiego,

z uwzględnieniem charakteru naszego powołania a w jedności z całym Zakonem, zobowiązujemy się raz w roku odprawić w dniach od 7 do 15 lipca nowennę ku czci Matki Bożej Szkaplerznej (prywatnie lub wspólnotowo) i w dniu 16 lipca, w samą Uroczystość, przystąpić do Sakramentów świętych, by otrzymać odpust zupełny, ofiarowany za siebie lub za zmarłych.

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Niedziela, 20 lipca 2025 r.